Reflectie - JP van den Bent stichting (2024)

Een onhoudbare situatie
Brigitte legt de situatie kort uit: ‘De gemeente en Veilig Thuis vroegen of we met spoed iemand in een onveilige thuissituatie konden ondersteunen. Het ging om Herman, iemand die altijd onafhankelijk en sociaal was geweest, totdat hij een paar jaar geleden ziek werd. Dat veranderde zijn leven. Zijn netwerk werd steeds kleiner en uiteindelijk strandde zijn huwelijk. De situatie thuis was inmiddels onhoudbaar geworden en er was sprake van huiselijk geweld. Dat was het moment waarop wij aansloten.’ Dianne: ‘Veiligheid was natuurlijk onze eerste zorg. Daarvoor (en daaromheen) moest er in korte tijd ontzettend veel geregeld worden. Bij een scheiding komt er sowieso veel op je af, ook als je niet kwetsbaar bent. Het huis, wie woont waar, de financiën… En in dit geval waren er allerlei zaken die het complex maakten: de situatie die ons vroeg om snel te handelen. En Herman die zelf niet voldoende voor zijn eigen belangen kon opkomen en ook het netwerk niet (meer) had om hem daarbij te helpen.’ Brigitte: ‘Op dit punt in zijn leven moesten wij hem ondersteunen.’ En dat punt was hectisch.

Van advocaat tot zorgtoeslag
Sommige zaken waren óók voor Brigitte en Dianne nieuw. Al doende vonden ze daar hun weg samen in. Dianne vertelt: ‘We zijn gewoon maar begonnen, toch Brigitte? Het allereerste wat er nodig was, was een huis.’ Rust in de tent, zoals Dianne dat noemt. Brigitte: ‘Herman moest zich dus inschrijven bij de woningstichting. Dat is één.’ Dianne: ‘En de scheiding moest rond. Dat was het tweede belangrijkste punt. Dus moest er ook een advocaat komen die de scheiding kon regelen. Brigitte vervolgt: ‘We pakten steeds op wat er op ons pad kwam. De financiën moesten bijvoorbeeld worden gesplitst en er moest een indicatie komen om een zorgwoning te kunnen krijgen…’ Dianne vult aan: ‘Schakelen met gemeentelijke instanties, ritjes naar de rechtbank, het aanvragen van wachtwoorden… álles. Een enorme klus met veel regelwerk.’

Brigitte, ambulant begeleider

Blijven inchecken: waar ben ik van?
Volgens Brigitte vragen zoveel verschillende acties om je blik steeds ‘breed’ te houden. ‘Zoals een huis, in deze omgeving kun je daar járen op wachten. Ben ik verantwoordelijk voor het vinden van een huis? Nee, maar wél voor het proces ernaartoe. Ben ik eigenaar van de huissituatie of van de uitspraak van de rechter? Nee, maar we staan hem daarin wél bij. Moest hij ergens naartoe, dan zorgden wij dat hij er kwam, mét de stapel papieren die nodig was. Hij moest het doen. Maar wel met ons aan zijn zijde.’ Dianne vult aan: ‘Wij hielpen hem de regie te nemen, in dit geval over de basisbehoeften in het leven: veiligheid, rust, een dak boven je hoofd. En gezien worden, dat was ook zo belangrijk. We zeiden hem vaak dat hij gewoon een kop koffie bij ons op de locatie kon komen halen. En dat deed hij gelukkig ook.

Kwestie van eigenaarschap
Voor Brigitte zit eigenaarschap dus vooral in die brede blik. ‘Die blik zit ook in niet alles zélf willen doen. Maar dat we mensen en organisaties betrekken die nodig zijn. Bijvoorbeeld een sociaal wijkteam, de wijkagent of een buurtregisseur. Dat is niet alleen in deze situatie belangrijk, maar in mijn hele werk. Hier was ik me er alleen meer bewust van, omdat het tempo zo hoog lag.’ Ook Dianne ervaarde dat zo: ‘Ik vond het belangrijk om van de stappen die we namen, elkaar en het netwerk op de hoogte te houden. We hadden dan ook een kort lijntje met het sociaal wijkteam, dat werkte goed. En eigenaarschap zit ook in het nemen van stappen, omdat ze nodig zijn. Zo had Herman geen hoge indicatie. Maar 2 uurtjes dacht ik, toch?’ Brigitte: ‘Ja, dat is wel een goed voorbeeld. Want we zaten er al midden in. Ik besloot dat, zodra er een beetje rust was, ik die verhoging meteen zou regelen. Want dat is wel belangrijk. Maar eerst moesten we door. Die ruimte voelde ik ook.’

Er kwam goed nieuws
Want gelukkig was er snel een huis. Brigitte: ‘Daarom wil ik écht graag iets zeggen over de goedheid van mensen. De vorige bewoner van dit huis was helaas overleden. Van de familie mocht Herman alles houden wat hij dacht nodig te hebben. De bank, de tv, de kledingkast, de vloer… Dat was zo ontzettend gul. Hij was er enorm blij mee, hij had zelf vrijwel niets meer.’ Dianne: ‘En voor ons betekende dit dat we direct verder konden met de rest. De scheiding kwam erdoor, de bewindvoerder was aangesloten en het stof daalde langzaam neer. In een paar maanden tijd was alles geregeld.’

Een goed team
Brigitte: ‘Het was een korte periode waarin we veel konden bereiken. In hoog tempo, terwijl ik mezelf juist als een ‘diesel’ zie. Dat is meestal handig, want in ons werk zijn het vaak kleine stapjes in het waarnemen, aansluiten en toevoegen.’ Dianne lacht: ‘Dat deden we hier ook natuurlijk, maar nu moesten we héél snel waarnemen en aansluiten! En ik ben juist een echte ‘doener’ met een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dan ben ik op mijn best.’ Brigitte: ‘Ja, daar ben jij echt heel goed in.’ Dianne: ‘Maar Brigitte weet weer veel van instanties, vanuit die brede blik. Dat sloot gewoon heel mooi aan.’ Brigitte: ‘Ja, we zijn wel een goed team, eigenlijk!’

Dianne, ambulant begeleider

Anders ondersteunen
Op papier kunnen Dianne en Brigitte zeggen dat het een succes is. Dianne: ‘Voor ons: ja. Maar voor Herman begint het nu pas. Hij moet langzaam zijn draai weer vinden, het plezier weer terugvinden.’ Brigitte: ‘We ondersteunen hem nu ook anders. Hoe helpen we bij het krijgen van sociale contacten? Bij het overzicht houden op zijn medische situatie? Bij het huishouden en administratie? Ook dát moeten we breed blijven bekijken en het netwerk blijven betrekken.’ Dianne: ‘Ik word blij van de vrijheid die we daarin mogen nemen. Doen wat je nodig vindt en je dilemma’s blijven bespreken wanneer je daar behoefte aan hebt. Want het is verantwoordelijk werk: het gaat over mensenlevens. Daar stap je in, je kunt niet zómaar iets doen. Je hebt elkaar en het team daarbij nodig. Ook dát is eigenaarschap.’